4-11 luty 2014 roku (545-552 dzień)

Villarrica ... czyli kolorowy bieg na wulkan

Jako że południe Chile bywa deszczowe udoskonalamy nasz zestaw kempingowy biorąc przykład z najlepszych. Chilijczycy są mistrzami biwakowania. W oka mgnieniu urządzają sobie małe zagródki złożone z namiotu, stolika i rusztu, a wszystko to pod wodoodporną plandeką. Nie chcemy być gorsi i też zaopatrzamy się w płachtę. Pierwotnie miała chronić motory, a tu okazuje się, że bez problemu mieści i zestaw chilijski i nasze maszyny. W naszej zagródce deszcz nam nie straszny i możemy sobie poczekać na lepszą pogodę, by wdrapać się na wulkan Villarrica.

W międzyczasie, w ramach rozgrzewki przed wspinaczką, wzięliśmy udział w Kolorowym Biegu. Zdaje się, że inicjatywa ta nie dotarła jeszcze do Polski, a szkoda, bo zabawa jest fajna. Bieg nazywany jest najszczęśliwszymi pięcioma kilometrami na Ziemi. A dlaczego kolorowy? Zaczynasz w białej koszulce, a kończysz jak po hinduskim Holi. Po każdym przebiegniętym kilometrze obsypują cię innym kolorem farby.

Dość długo zastanawialiśmy się czy wchodzić na wulkan. Nie można wspiąć się na niego o tak sobie, ale trzeba wykupić wycieczkę z przewodnikiem. W dodatku trwa sezon, więc można spodziewać się setek ludzi a jakoś nie bardzo nam się uśmiecha ślamazarne wdrapywanie się w rządku tak samo ubranych turystów. Z drugiej strony wulkan prezentuje się pięknie okryty śnieżną czapą, a nam brakuje ruchu po ostatnich mało aktywnych tygodniach. W końcu padła decyzja. Idziemy! Kaski-orzeszki na głowę i jazda! Tak jak przewidywaliśmy chętnych było mnóstwo, a lodowcem dzielnie wędrował rząd mrówek. Okazało się jednak, że są okoliczności, w których nie ma to większego znaczenia, bo gdy przystajesz nie patrzysz na ludzi, a na niesamowite widoki wokół, a gdy idziesz podejścia są na tyle wymagające, że i tak patrzysz w śnieg. Jeszcze fajniej było zajrzeć do buchającego siarą krateru. Największa zabawa szykowała się jednak na koniec. Wiedzieliśmy, że z wulkanu podobno się nie schodzi. Zjeżdża się i to w wielkim stylu. Każdy dostaje plastikowe jabłuszko i jeden po drugim, hamując jedynie czekanem, zjeżdża z 2847 metrów. Takiej frajdy dawno nie mieliśmy. Nie dość, że prędkość jak na roller coasterze to jeszcze taplanina w śniegu. Powrót do dzieciństwa całą gębą, z tą różnica, że w czasach szkolnych nigdzie w okolicy nie było takiej górki…

Przed wyjazdem fundujemy sobie jeszcze krótki trekking w Parku Narodowym Huerquehue z pływaniem w lodowatym jeziorku. Wyczekaliśmy się na dobrą pogodę, ale było warto. Ostatnie trzy dni wynagrodziły cały deszczowy tydzień.

Jesteśmy w krainie jezior

Chilijski napój na dobry początek - trochę pęczaku z morelami - czyli po prostu mote con huesillos

Nad jeziorem Villarrica

Jezioro Villarrica

W przerwie między ulewami zrobiliśmy sobie spacer po miasteczku

Urząd miejski w Villarrica

Villarrica

Kolorowo na kempingu

Kotlety dla pasibrzuchów

Wulkan Llaima (3125 m n.p.m.) pojawił się na horyzoncie

Modelunia-Lalunia

Jak przestało padać to przenieśliśmy się do Pucon

Mapucho i Kristobal na spacerze. ¿A gdzie ta lapka?

Strażacy w Pucon

Z Leonem i Doną

Nasz przyjaciel

Wulkaniczny bar

Kolejny zwierz z Pucon

Na głównym placu

Uśmiechnięta Mapuchanka - to pewnie po spacerze z Kristobalem

Jezioro Villarrica od strony Pucon

Jezioro Villarrica. Wciąż pochmurno i wciaż czekamy na poprawę pogody.

Co za radość po zakupie okularów

Przyczłapał na super ofertę

Jezioro Caburgua

Jezioro Caburgua

Sztuka skalna

Nad jeziorem Caburgua

Prawdziwy rower wodny

Jezioro Caburgua

Zbiorowa gimnastyka plażowiczów

Wodospady Ojos de Caburgua

Woda spada z dwóch stron

W pobliżu wodospadów

Na sobotnim pikniku w Relicura

Zupa już prawie gotowa

Mięcho też można konsumować

A my chuchamy na empanade

I zajadamy się kuchen, czyli germańskim plackiem

"Zatańczem?" - "Ino razo, tera mnie golenie dro!"

Huasos przy barze - czyli chilijscy kowboje na festynie

Przyłapana na objadaniu się jeżynami

No i jest! Pokazał się wreszcie. Przed Państwem wulkan Villarrica (2847 m n.p.m.)

A my na rozgrzewkę wystartowaliśmy w kolorowym biegu. Oczywiście na punkcie pomiarowym byliśmy dużo wcześniej niż pozostali uczestnicy, ba nawet dużo wcześniej niż początek zawodów.

Farby jak widać już przygotowane

Nieco zaspani ale pełni wiary w sukces

Rozgrzewka przed biegiem na miejskim stadionie

Ruszyli! To już kolejny kolorowy przystanek.

Nie tylko my mieliśmy kupę radochy!

Czas na kolor żółty

... i nacieranie

Dobiegła!

Dociągnęli go!

Feta po biegu

Aż tak umorusani jak po Holi nie byliśmy.

Nasza zagródka na kempingu

Pucon ze wzgórza

Przy monastyrze

Suava z przygotowanym sprzętem, czyli ruszamy na wulkan.

Widok na okolicę o poranku

Dotarliśmy do bazy pod wuklanem. Czas na spacerek.

Niektórzy zafundowali sobie wyciąg a my ruszamy "z buta".

Teleferico w chmurach

Kaski orzeszki

Po dwóch godzinach wspinaczki zaczął się śnieg.

Przewodnik pogania grupę leniuchów.

Gęsiego

Wulkan Villarrica jest jednym z najbardziej aktywnych w Chile. W XX wieku wybuchał kilkanaście razy.

Tylko po zachodniej stronie wulkanu nie mieliśmy widoków z powodu licznych chmur.

Inna nazwa wulkanu to Rucapillán - tak określali górę Mapuche.

Nosze w pogotowiu

Stożek jest naprawdę imponujący.

Wulkan Villarrica

Można sobie też zafundować przelot samolotem nad jeziorami.

Przerwa

I w drogę

Śnieg utrzymuje się tu przez cały rok

Ciężki etap wspinaczki

Dotarliśmy na szczyt. Z krateru bucha siara!

Magmy nie widać, przynajmniej z tej odległości.

Na szczycie

A może skoczymy na drugi wulkan?

Szczeliny w lodowcu

Przebrani w firmowe ciuchy paradujemy po szczycie

Wulkan Lanin przy granicy z Argentyną

A na horyzoncie widać kolejne wuklany, między innymi Osorno i Choshunenco.

Przy kraterze ciężko było oddychać. Siarka skutecznie nas przeganiała w dalsze miejsca.

Jabłuszko gotowe, czas na rozrywkę.

To już ostatni etap zjeżdżania. Było rewelacyjnie!

Ostatnie metry znowu trzeba pokonać o własnych siłach.

To by było na tyle. Wracamy do Pucon.

No jeszcze wizyta w wyciągowym kibelku. Drzwi nowocześnie odsuwane.

Kolejny dzień pogodny, więc korzystamy z aury i ruszamy do Parku Narodowego Huerquehue.

Park znajduje się na wysokości od 750 do 2000 m n.p.m.

Czekała nas mała wspinaczka.

Witamy w Parku!

Znowu straszą promieniowaniem UV

Kaskada Nido de Aguila

Wygrzewają się

Widok na wulkan Villarrica oraz jezioro Tilquilco

Wodospad Trufulco

Czas przycupnąć

Wodospad Trufulco

Pierwsze z jezior na naszej trasie - Chico

Krystalicznie czysta woda

Ptasior

Laguna el Toro

Laguna el Toro

W parku

Charakterystyczne drzewa parku - araucaria araucana.

Laguna el Toro i lasy araucari - drzewa te są zawsze zielone i mogą urosnąć aż 40 m

Czas na kąpiel

Trochę nas woda zmroziła ale przyjemność była ogromna.

Laguna Verde, czyli ostatnie jeziorko na naszej trasie.

Ewę poznaliśmy w Agencji Turystycznej, gdzie wykupiliśmy wycieczkę na wulkan. Skoczyliśmy więc polskim zwyczajem na jedno małe!

• « poprz.
• nast. »