Wjeżdżamy do Hondurasu i znowu sięgają nam głęboko do kieszeni. W Ameryce Południowej wszystko było łatwe i proste. Były formalności na granicy, ale nikt nie robił wielkiego szumu wokół tego, a przede wszystkim nie wymagał durnych opłat za wjazd motorów. Do tego mimo, że zawsze wozimy kopie dokumentów tu musimy jeszcze kopiować ubezpieczenie i pozwolenie na import. Pan w ksero próbuje zrobić interes życia i źle wydaje resztę. Za drugim razem ponawia numer. W końcu Krzysiek ma dość nauczania matematyki i trzeci raz idę ja. Zagaduję więc po polsku: „Czy to ty jesteś tym dupkiem co robi kopie?” A pan na to „Si”.

Z przystankami po drodze docieramy do La Ceiba by stamtąd ruszyć na wyspę Roatan. Teoretycznie do wyboru jest jeszcze tańsza Utila, ale odwołano promy. Czekamy jeden dzień, ale w La Ceiba i brzydko i ciągle leje więc nie chcąc tracić czasu zostawiamy nasze rumaki w hostelu a sami wsiadamy na tak rozbujany prom, że wkoło słychać tylko paskudne odgłosy rzygających współpasażerów. Nam też robi się niedobrze, jeszcze nas tak nie bujało. Udaje się jednak godnie i bez pozbywania się śniadania przetrwać rejs ze schowanym w dłoniach nosem i zakrytymi uszami.

Na Roatanie, a przynajmniej w West End, niełatwo o tani nocleg, więc przezorni rezerwują sobie wcześniej miejsca. My przezorności w tym względzie wyzbyliśmy się już dawno, więc zgadzamy się na jedno ostatnie łóżko w dormitorium. W sumie to jesteśmy zdziwieni, że pozwalają nam tam spać i płacić za jedną osobę. Nam to pasuje. Po kilku dniach zaczęło jednak nie pasować właścicielce, gdy nie mogła się doliczyć łóżek i gości. No cóż, to nie nasz problem, że nie doszkoliła pracowników. Jest trochę nieprzyjemna, ale na szczęście opamiętuje się i dostajemy domek za cenę niewiele wyższą niż dwa łóżka w dormie.

Na Roatan czy Utila jedzie się głównie nurkować. Fajnie, ale bez przesady. Czasami zastanawiamy się czy my czegoś nie widzimy czy to inni przesadzają, że jest tak wspaniale. W porównaniu jednak z Azją rafa jakaś mało kolorowa, nie ma rybek i innych stworów. Dwa nurki całkiem jednak fajne, więc nawet takie marudy jak my w ostatecznym rozrachunku całkiem zadowolone.