8-15 lipiec 2014 roku (699-706 dzień)

... czyli hulajnogą przez góry, rzeki i laguny

Miało być o miłości do opon i będzie. Są cudowne i fantastyczne. Na ich część napisałam nawet wiersz:

Za namową żony,

Krzyś kupił opony.

Piękne są i nowe,

W końcu terenowe!

Pędzę więc po piachu,

Nie mam w ogóle strachu.

Potrącam gałązki

Jak Kuba Przygoński.

Czuję się jak w niebie,

Aż zaliczam glebę.

Czas się opamiętać

Tak ostro nie skręcać

Bo choć bieżnik gruby

Słabe mam przeguby

I choć nie brak chęci

Czasem źle się skręci.

Starczy poezji, teraz proza. Gdyby nie opony chyba nigdzie byśmy nie dojechali. Co nie znaczy, że dojechanie było proste. Pierwszy etap, który dżipy pokonują w jeden dzień, nam zajął cztery. W ramach tego odcinka zaliczyliśmy kilka przełęczy na wysokości 4800-4900 m n.p.m., kilkanaście zamarzniętych i głębokich rzek, wypychanie motoru z błota, wodę w kaloszach i przede wszystkim jazdę na hulajnodze. To był pierwszy raz kiedy nasze motory zawiodły. Nawet się trochę na nie obraziliśmy, ale jak się nie obrazić skoro to one miały wieźć nas, a nie my je pchać pod górę. Tego się nie spodziewaliśmy, bo w podobnych warunkach byliśmy w Chile i motory dawały radę. W dodatku zaczęły żreć paliwo jak smoki i kilka razy musieliśmy dokupować benzynę w wioskach. Zdarzało się, że nie byle jaką. Z samego urzędu gminy chłopaki zakosili 8 litrów i cichaczem nam odsprzedali. No, na urzędowym to pojedziemy!

Urzędowa czy nie urzędowa, w każdym razie słaba i głównie ją winimy za to, że pod każdą górkę trzeba było odpychać się nogami. Jakby tego było mało, z braku innej, wymieniliśmy moją tylną zjechaną zębatkę na mniejszą i motor stracił jeszcze więcej pary. Żeby jednak nie było, że tylko marudzimy, to wspomnę, że trening mieliśmy taki, że Ewa Chodakowska może nam co najwyżej łańcuchy smarować.

Wracając jednak do marudzenia, było zimno. W nocy między -10 a -15. Nad ranem budziliśmy się ze szronem na kocu. Woda w nieprzykrytych butelkach zamarzała, a na śniadanie serwowaliśmy mrożone pomidory. W końcu nas oświeciło, że warzywa też trzeba skitrać pod kocyk.

Dowiedzieliśmy się też, że w Boliwii ludzie mieszkają w nieoczekiwanych miejscach. Pierwszej nocy rozbiliśmy się w zagródce dla lam. Obok pozamykane na cztery spusty gospodarstwo. A tu nagle zza pagórka babulinka się wynurza. Popatrzyła, pogadała, stwierdziła, żeśmy niegroźni i z powrotem poczłapała za pagórek.

Najbardziej we znaki dał się nam jednak dzień trzeci. Ruszyliśmy pełni nadziei i całkiem wyspani, bo nawet pokoik udało nam się znaleźć. A tu zaraz za wioską zamarznięta rzeka. Płytka więc nie ma problemu. Przy samej końcówce lód jednak nie pękł pod motorem i najpierw Krzysiek, a potem ja zaliczyliśmy po glebie, choć może nie jest to najodpowiedniejsze słowo.

Później było już tylko gorzej. Kilkanaście razy musieliśmy powtarzać podobne manewry, tyle że w miejscu drogi rzeki były na tyle głębokie, że musieliśmy szukać alternatywnego miejsca. A to nie zawsze było proste. Najpierw szukanie w zwolnionym tempie bo cała akcja dzieje się na 4 tysiącach i więcej metrów, a później przejeżdżanie po kamionach, kępach i piachach. W tym rekordowym dniu pokonaliśmy 35 km, ale za to wieczorem mieliśmy niespodziankę. Dojechali do nas Almut i Simon, para Niemców, których spotkaliśmy w Tupizie. Im ta sama trasa, na Hondach TransAlp, zajęła 2 dni. Uznaliśmy, że nie jest z nami i naszymi pierdziawkami aż tak źle.

Dzień czwarty to kontynuacja przepraw przez rzeki i odpychania się nogami pod górę. Czasem rozpoznanie terenu okazywało się nieskuteczne bo niewinnie wyglądający brzeg okazywał się mulistym bagienkiem, po wyjeździe z którego kończyłam ochlapana botem i z wodą w gumakach. Przy zapadającym wieczorze i szybko spadającej temperaturze to naprawdę nic miłego. Poza tym, Krzysiek się zbuntował i stwierdził, że mam tak jechać, żeby na następną górkę wjechać, bo on już hulajnogi robił nie będzie. Wzięłam sobie głęboko do serca te okrutne słowa i na kolejny zygzak wjechałam w takim pędzie, że aż wyrżnęłam siarczystą glebę w koleinie. Koniec końców, Krzysiek nie dość, że musiał podnosić motor to jeszcze te trzy raptem zygzaki okazały się najgorsze na całej trasie. A że wszystko działo się na wysokości 5 tys. metrów to i tak szybciej wepchał motor na górę niż ja wlazłam na skuśkę.

Tej nocy na szczęście dotarliśmy do wioski, gdzie zatrzymują się turystyczne dżipy i udało nam się znaleźć bardzo milutki hotelik. Po takiej eskapadzie zasłużyliśmy sobie na dzień odpoczynku i nawadniania się z naprzemiennym oglądaniem filmów.

W końcu dotarliśmy do Laguny Colorada, gdzie przy butli miejscowego winka przekroczyłam kolejną półokrągłą rocznicę żywota swego.

Kolejne kilometry aż do słynnego Salaru Uyuni to już był pikuś. Altiplano, czyli płaskowyż miał być płaski i w końcu, przynajmniej miejscami, był. Po drodze sami samiuteńcy pooglądaliśmy słynne skalne drzewo czyli Arbol de Piedra, kolejne laguny, aż płaskim jak asfalt Salarem Chiguana dojechaliśmy do San Juan.

Po tymże marudnym wpisie może pojawić się pytanie, że skoro tak tam zimno i ciężko i pchać trzeba, to po co my tam właściwie pojechaliśmy? A, bo tam piknie Panie, oj, piknie, co widać na poniższych obrazkach.

Żegnamy Tupizę i ruszamy w nieznane.

Na mapie oficjalnie tej drogi nie ma

Co nie znaczy, że nie można tu spotkać typowej dla Boliwii blokady drogi. Tym razem wystarczyło użyć klaksonu.

Diabeł z czerwonymi różkami

Jadąc na wysokości 4 tys. metrów możemy na wszystko patrzeć z góry.

Zagródka dla zbłąkanych lam.

Wiatru nie było ale w zagródce jakoś tak przyjemniej.

Nocna zamrażarka działa bez zarzutu.

Wulkan na horyzoncie

Nowe opony pozwalały trochę poszaleć.

W drodze do lagun

Kombinacja pustkowi i czystego nieba to uczta dla oczu.

Trochę się wypłaszczyło

Z wizytą w San Pablo de Lipez

Ruch jak na Marszałkowskiej

Pod sklepem czekamy na świeże wypieki

Można tu spotkać górki i pagórki w różnych kształtach.

W drodze do lagun

Ciekawskie lamy

Pierwsze rzeczki nie nastręczały problemów

W drodze do lagun

W dole, czyli jakieś 10 kilometrów dalej wioska San Antonio de Lipez.

W drodze do lagun

San Antonio de Lipez leży na wysokości 4200 m n.p.m.

Zaczynamy taniec na lodzie - pierwsze gleby za nami. A wyglądało tak niewinnie - następni będą już mieli łatwiej.

Tu już żartów nie było

Opuszczone miasteczko Fantasma, czyli boliwijskie Machu Picchu.

Podobno wygoniła stąd ludzi jakaś epidemia.

A my popędziliśmy dalej bez wyganiania

Kaloszki torowały drogę

Trzeci nocleg mieliśmy już z towarzystwem

Nasi motorowi znajomi z Tupizy, a oryginalnie z Niemiec - Almut i Simon.

W drodze do lagun

Po pokonaniu hulajnogami przełęczy na wysokości pięciu tysięcy metrów dotarliśmy do pierwszej laguny.

Laguna Marajon

Laguna Marajon

W drodze do lagun

W drodze do lagun

W drodze do lagun

Pan ma relaks, dotraliśmy do Quetena Chico.

Poranny spacer po wiosce

Quetena Chico

Quetena Chico

Na placu głównym

Kotlecik z lamy na kolację

Coraz bliżej do głównej laguny

Hulajnoga po raz kolejny

Pędzi aż się kurzy

Przed nami Laguna Colorada

Jeszcze trochę piachu...

... oraz problemów z wyborem właściwej drogi i...

... dotarliśmy.

Laguna Colorada

Altiplano

Laguna Colorada

Zabawa w chowanego

Okoliczni mieszkańcy

Mięciutki fotel

Nad rzeczką

Laguna Colorada

Altiplano

Laguna położona jest na wysokości 4278 m n.p.m.

Laguna Colorada

Czas na przejazd jeepów.

Laguna Colorada

Laguna Colorada

Laguna Colorada

Cumpleaños świętujemy boliwijskim winem.

Mieliśmy też królewski apartament

Ruszamy dalej

Pierwszy przystanek przy Arbol de Piedra

Hulajnogi dotarły - jesteśmy dumni! Arbol de Piedra to taka polska duża kurka (grzyb oczywiście).

Okoliczne skałki

Okoliczne skałki

Arbol de Piedra ma około 8 metrów wysokości.

Twarde mchy na skałkach

No i zaczęła się piaskownica

Wulkany na granicy boliwijsko-chilijskiej.

Piaskownica

Teraz będzie już tylko niżej

Czas na kolejne laguny

Altiplano

Laguna Honda

Laguna Honda

Laguna Hedionda

Są i pelikany

Przy tej lagunie spotkaliśmy najwięcej tych ślicznych ptaków.

Laguna Hedionda

Schroniliśmy się przy ekskluzywnych hoteliku.

Laguna Hedionda

Laguna Hedionda

Z tego wulkanu trochę się kopciło.

Skalny daszek

Czas na popisowy taniec

Skałkowe atrakcje

Wyciągnij mnie!

Wulkan

Zbliżamy się do wypłaszczenia

Salar Chiguana

Jadąc po szerokiej autostradzie zbliżamy się do Salaru de Uyuni.

• « poprz.
• nast. »