Wydawałoby się, że w dżungli to na każdym kroku czyha niebezpieczeństwo, a tu się okazuje, że kajmany nie atakują ludzi, tutejsze piranie wcale nie ogryzają ciała do kości (chociaż zapach krwi podobno może je do tego zachęcić), a tarantule co najwyżej mogą wywołać podrażnienie, gdy pogłaszcze się je po grzebiecie. W dżungli dużo bardziej niepozorne żyjątka mogą zrobić większą szkodę. Najgroźniejsze są podobno węże. Jest też gatunek cykady, od której ugryzienia można umrzeć. Wiedząc to wszystko trochę inaczej brzmią przechwałki o pływaniu w rzece z piraniami i kajmanami.

Oczywiście dżungla, którą my odwiedziliśmy to nie dziewiczy gąszcz, w którym trzeba drogę wyznaczać maczetą, ale rezerwat z wyznaczonymi ścieżkami przyrodniczymi. Jest niedosyt, bo tak trochę za spacerowo, ale za to edukacyjnie. Wychodzi na przykład na to, że żadnej kulturze nie jest obcy kult młodości. W dżungli rośnie drzewo wężowe, które zrzuca skórę (niektórzy nazywają je gringo, jako że biali nie przyzwyczajeni do mocnego słońca też zrzucają skórę). Indianie wydedukowali, że skoro drzewo tak się nieustannie odmładza to zeskrobana kora wymieszana z wodą pomoże i im zachować młodość.

Podpytaliśmy też czy nadal żyją w dżungli ludzie, którzy nigdy nie mieli styczności z cywilizacją. Jeden z przewodników opowiadał nam, że ostatni raz jego ojciec jakieś 40 lat temu widział parę z dzieckiem, ale na jego widok po prostu uciekli nie życząc sobie żadnego kontaktu. Oczywiście można wybrać się na wyprawę i przez kilka tygodni bez żadnej gwarancji (poza gwarancją znacznego odciążenia portfela) wypatrywać dzikich twarzy w zaroślach. Po co jednak zakłócać spokój tym, którzy sobie tego nie życzą? Poza tym można wybrać się do wiosek przebierańców, którzy dla turystów w przerwie miedzy meczem a serialem przebiorą się i poudają tradycyjne życie. Pewnie są też możliwości pośrednie. Wioski, gdzie nadal żyje się zgodnie z dawnymi tradycjami, ale które regularnie mają kontakty z nowoczesnym światem.

Mimo, że zawitaliśmy do dżungli dość oswojonej, największym wynagrodzeniem była wszechobecna soczysta zieleń. Po wielu tygodniach w przepięknych, ale suchych i żółto-brązowo-białych Andach to była uczta dla oczu.