Nie pamiętam dokładnie kiedy, ale chyba jeszcze w podstawówce oglądałam program podróżniczy, gdzie prowadzący odwiedził Machu Picchu. Program musiał być dość stary, bo dziennikarz rozłożył tam sobie śpiworek i po prostu spał w ruinach, co teraz raczej nie byłoby możliwe. Mogły to być inne ruiny, a Machu Picchu pokazali gdzieś tam obok, w każdym razie właśnie to miejsce zapamiętałam sobie jako te, które koniecznie muszę zobaczyć. I chociaż w międzyczasie więcej dowiedziałam się o świecie i na moją listę trafiło mnóstwo innych atrakcji, to Machu Picchu stało się symbolem marzenia o podróżowaniu, teraz już marzenia spełnionego. Dlatego nawet się troszkę wzruszyłam, gdy po porannej wspinaczce w końcu dotarliśmy do ruin.

Po wspinaczce, bo do Machu Picchu można dostać się albo drogim turystycznym pociągiem z Cusco, albo dojechać do Santa Teresa, stamtąd do hydroelektrowni i potem spacerkiem do Aguas Calientes. Na same ruiny również można wjechać busikiem albo wdrapać się na własnych nogach. Sposób pieszy jest dokładnie opisany w wielu miejscach w Internecie, więc my tylko potwierdzamy, że nadal działa.

Poza wzruszeniem w Machu Picchu czekała na nas jeszcze jedna niespodzianka. Zupełnie przypadkiem spotkaliśmy tam Polly i Diego, którzy nas gościli w Kurytybie w Brazylii. Ależ się ucieszyliśmy. Takie spotkanie należało uczcić, więc po wspólnym zwiedzaniu ruin stwierdziliśmy, że wrócimy jeszcze raz do Cusco na pogaduchy przy kolacji i winie. Wszystko odbyło się z małym poślizgiem, bo chociaż umówiliśmy się przykładnie to czekaliśmy na siebie przez godzinę przy innych kościołach.