Jeszcze nigdzie nie spędziliśmy tyle czasu co na granicy peruwiańsko-ekwadorskiej. Najpierw Peruwiańczycy uznali, że skopiują wszystkie dokumenty, czego dotychczas przy wyjeździe nikt z nami nie praktykował. Potem, po stronie ekwadorskiej trafił nam się niedouczony i niedoświadczony urzędnik, który ledwo radził sobie z komputerem, a mimo to postanowił wypełnić każdą możliwą rubryczkę łącznie z wagą motoru i jakimiś dziwnymi numerami, o które też nikt do tej pory nie pytał. Całe szczęście, że nie zapytał o ubezpieczenie, chociaż byliśmy przygotowani wmawiać, że to, które kupiliśmy w Argentynie jest międzynarodowe. Po części to prawda, tyle, że jego międzynarodowość skończyła się w Peru. Kiedy już dzierżyliśmy w łapach pozwolenia na tymczasowy import dzień się prawie kończył i w strugach deszczu dojechaliśmy do Loja – miasteczka, gdzie za wiele do zobaczenia nie ma.

W końcu dojeżdżamy do Cuenca – kolonialnego miasteczka słynnego z panamskich kapeluszy. Tak, tak panamskich. Produkuje się je w Ekwadorze, a nazwa wzięła się stąd, że to właśnie Ekwador zaspokajał duże zapotrzebowanie na kapelusze w czasie budowy Kanału Panamskiego. Teraz chyba trochę ich wkurza jak na ich narodowe dobro mówi się „panamskie”. Ci jednak, którzy panamskie kapelusze lubią wiedzą gdzie trafić i tak na przykład u jednego ze znanych producentów zaopatrują się Ben Affleck i Johnny Depp. Model tego drugiego kosztował jedyne 45 dolarów. Pytanie tylko czy z gwiazdora taka sknera, czy producent pożałował i nie podarował czegoś droższego. Ceny kapeluszy panamskich sięgają bowiem nawet kilku tysięcy dolarów.

Żeby tak ciągle w miastach nie siedzieć robimy sobie wycieczkę do Parku Narodowego Cajas. Obchodzimy jedną z lagun za namową strażników w gumaczkach. Namowa była słuszna bo mokro tylko, że ostatni fragment trasy był tak stromy, że pięknie się na tych właśnie gumaczkach i zupełnie nie gumowych tyłkach zjeżdżało.

Z Cuenca ruszamy dalej w stronę Quito zatrzymując się na noc w Latacunga, gdzie pod samym hotelem przez całą noc mieliśmy koncert miejscowych gwiazd. Gdy skończył się koncert, sąsiedzi z pokoju obok włączyli na cały głos swoje przeboje, tak mniej więcej o 5 rano. Na scenie posłuchu raczej bym nie miała, ale w hotelu to już inna sprawa. Objechałam buraków z góry na dół, a co! Byli zdziwieni, że ktoś im w ogóle zwraca uwagę. Jakąś godzinę później swoją porcję hałasu włączył recepcjonista. Tak już w tej Ameryce Południowej jest. Ludzie żyją tak jakby byli sami na świecie.