24-29 wrzesień 2013 roku (412-417 dzień)

Pani w informacji w Queenstown żywcem wyjęta z filmu Barei. Próbujemy się dopytać jak tam warunki na jednym ze szlaków, a ta, że iść się nie zaleca. Nie zaleca? Ale to znaczy, że wszędzie śnieg i lawiny? A ona, że na lawinach to się trzeba znać, one nie są takie jak w Europie. Po czym odwróciła się do następnego petenta. Grunt to profesjonalizm! Sami postanowiliśmy sprawdzić jak to z tymi lawinami jest. Najpierw jednak przejechaliśmy się słynną Milford Road. Trasa zaczyna się dość zwyczajnie lasami i pagórkami, by potem zmienić się w zapierającą dech w piersiach serpentynę wśród ośnieżonych szczytów.

Początkowo nie mieliśmy takiego planu, ale tyle się nasłuchaliśmy o Milford Sound, że decydujemy się na rejs statkiem wśród fiordów. Ładnie było, ale z ręki jeść nie chciały.

W drodze powrotnej zwiedzamy sobie jeszcze różne cuda natury, w tym wdrapujemy się do polodowcowego jeziora Marian. Ta swojsko brzmiąca nazwa okazała się przepięknym miejscem, wartym całkiem stromego podejścia. Mówiąc w skrócie Marian przyjął nas godnie i rozochocił do większego wysiłku. Z samego rana ruszamy więc na słynny szlak Routeburn i wypatrujemy lawin. Wkrótce jednak rezygnujemy z obserwacji, bo się na nowozelandzkich lawinach nie znamy. Poza tym nie ma śniegu, więc czego tu wypatrywać?

Pierwsza część przez las, aż do Jeziora Mackenzie. Bardzo malowniczo, przyćmiło Mariana. Całe popołudnie relaksujemy się w słońcu. Mamy szczęście, w tym rejonie pada 200 dni w roku. Na wieczór dochodzą jeszcze 3 osoby i wspólnymi siłami próbujemy napalić w kozie mokrym drewnem. Udało się, ale koza jakoś tak niemrawo grzała.

Chcemy jeszcze dojść do najwyższego punktu na szlaku, czyli Jeziora Harrisa i wrócić tą samą drogą. Cała trasa piesza to ok. 30 km, ale powrót drogą po samochód to już 300. Uznaliśmy, że po drugiej stronie widoki będą podobne. No i zaczął się jeden z 200 deszczowych dni w roku. Rano też nie przestaje padać, więc na parking wracamy kompletnie przemoczeni z jeziorami w butach. Te niestety nie są już takie malownicze.

Tego miejsca nie możemy ominąć. Tuatapere – światowa stolica kiełbasy, jak głosi jeden z turystycznych folderów. Marzymy o pysznym smażonym mięsku, snujemy dalekosiężne plany, ślina cieknie nam po pyskach, a na miejscu jeden sklepik. Nie dajemy się jednak zbić z tropu - jeden, ale pewnie znakomity! Rzeźnik wygląda obiecująco, kiełbasa już trochę mniej, czymś jednak musiała sobie zasłużyć na takie miano. Przy kolacji wszystkie złudzenia opadają. Miała być wołowa, a wali baranem, rośnie na patelni jak paróweczka mięsopodobna i smakuje… Wróć! Nie smakuje. Inne źródła i tablica przy wyjeździe z miasteczka są już trochę ostrożniejsze w ocenie i mówią o nowozelandzkiej stolicy kiełbasy. Nieudaną kolację uprzyjemnia nam jednak para Słowaków. Miło pogadać po polsku, nawet jak słuchać trzeba po słowacku.

Dalszą trasę pokonujemy wybrzeżem. Jest pięknie, są pingwiny, foki i lwy morskie.

Docieramy do Te Anau. Stąd już tylko ślepa droga prowadząca do Milford Sound. Nad jeziorem Te Anau.

A po drodze tęcza. Czyżby pogoda miała nam w następnych dniach sprzyjać?

Pierwszy nocleg przy Milford Road - kemping Mackay Creek.

O poranku oglądaliśmy naświetlającą się górę.

Wszędzie ściany. Trzeba znaleźć jakiś sposób, żeby przedostać się dalej.

Jest tunel. Trzeba tylko trochę poczekać.

Milford Sound

Milford Sound

Jesteśmy bardzo wcześnie, więc musimy trochę poczekać na pierwszy rejs.

Ruszamy. Na początek podwójny wodospad z tęczą.

Kapitan dostrzega wązki przesmyk między skałami.

Ruszamy więc w tym kierunku.

Kolejny wodospad.

Milford Sound

Dla odmiany, wodospad.

Kaczka po milfordzku, czyli obiad podano.

Trochę zieleni

Port w Milford Sound

Milford Sound

The Chasm - piękne wodospady. Szkoda, że zdjęcia tego nie oddają w pełni.

The Chasm

The Chasm

Kea rozrabiaczka

Koeljak do tunelu Homera - Milford Road.

Kolejna woda po drodze.

Jeszcze słońce wysoko, więc ruszamy na wycieczkę do Jeziora Marian.

Po drodze

Po godzinnej wspinaczce dotarliśmy do tego polodowcowego jeziora. Przed Państwem - MARIAN.

Marian i wystrzałowy Krzysztof

Na herbatce u Mariana.

Iluzja. Jezioro Gunn - Milford Road

Ruszamy w końcu na trekking Routeburn. Na początek mały skok w bok na Key Summit.

Z Key Summit mieliśmy niesamowitą panoramę na otaczające nas góry.

Key Summit

Ścieżką

Kładką

Mchem

I znowu ścieżką

Wodospadów to ci w tej Nowej Zelandii dostatek - Earland Falls.

Czas się posilić i odsapnąć. Kanapeczki z widokiem.

Ciekawe połączenie

Hmm... A cóż to? Czyżby wodospad?

Routeburn Track

Docieramy do domków nad Jeziorem Mackenzie.

Póki co jesteśmy tu sami i wydaje nam się, że lepiej być nie może. Cudowna sceneria.

Po goleniu

Jezioro Mackenzie

Haribo rosną na drzewie

p

O poranku

Jezioro Mackenzie

Ruszamy dalej. W dole Jezioro Mackenzie.

Routeburn Track

Z tego puszku to lawin nie będzie.

Routeburn Track, a na horyzoncie Milford Sound.

Chyba wybierzemy drogę prosto. Życie nam jeszcze nie zbrzydło.

Coś ci nasi sąsiedzi z południa trochę chyba tu podpadli.

Harris Saddle, czyli chatynki wśród gór. Po prawej ścieżka na punkt obserwacyjny na szczycie Conical.

Jezioro Harris

Jezioro Harris

Routeburn Track

Jezioro Harris

Jezioro Harris

Trochę tu posiedzieliśmy. Oczywiście miejsce to podpasowało naszym drugośniadaniowym wymaganiom.

Na brak tęcz Nowozelandczycy też nie mogą narzekać.

Może skrótem po garnek ze złotem?

Ostatnia godzina to prysznic, więc pranie będzie bez namaczania.

RajtuzMan

Przykleił się do spodni

Kolejny rozrabiaka. Kea to górski klaun. Czasami jednak nie zna umiaru.

Honesty Box

Jakość chińskich wyrobów w nowozelandzkich sklepach. Przetrwały połowę trekkingu. A może to nowoczesny system wentylacji?

Żegnamy się z fiordami i zmierzamy na wschodnie wybrzeże.

Przyjemnie sobie pomieszkują tutaj.

Nocleg nad rzeką Waiau przy zabytkowym podwieszanym moście w Clifden.

Pamiętaj nie jedz kiełbasy w Nowej Zelandii. Szczególnie tej słynnej na całym świecie!

Zwiastun wybrzeża

Do pyska mu w tym fiolecie

Southpark ma tu przystanek

Zatoka Colac

Wallabies w ogrodzie botanicznym w Invercargill.

Ogród botaniczny w Invercargill

Ogród botaniczny w Invercargill

W ptaszarni

Ale lamy

Latarnia morska w Waipapa Point - Catlins.

Waipapa Point - Catlins

Śpiochy. Lwy morskie na plaży.

Romantycznie

Slope Point - Catlins

Kibelek?

Bardziej na południe już się nie da.

Dmuchnął

Curio Bay - Catlins

Curio Bay - są też długo wyczekiwane pingwiny.

Pozdrawiam wszystkich Polaków!

Spieszę się na jajo!

Curio Bay - tu kiedyś, czyli jakieś 170 milionów lat temu, był sobie las. Wiemy bo widać skamieniałe pnie.

Catlins

Wodospady Purakanui

Przejazdem przez Owaka. Dziwni ci mieszkańcy. Jedni kolekcjonują rzeczy takie...

... inni owakie.

Zapomnieliśmy przedstawić naszą trzecią furrrę. Oto ona w towarzystwie hostessy.

Zagadka: w kubku jest kawa, jaki to dzień tygodnia?

Punkt obserwacyjny pingwinów - trzeba przyznać, że dbają tu o te zwierzaki.

Nugget Point

Nugget Point

Nugget Point

Nugget Point

Nugget Point

Docieramy ponownie do regionu Otago, do miasta Dunedin.

Pograliśmy trochę w bibliotece miejskiej.

Centrum Dunedin

Wystawa filatelistyczna. Z flagą też się postarali.

Dworzec kolejowy w Dunedin

Nagle zrobiło się żółto.

Wąwóz Trotters

• « poprz.
• nast. »