Z łezką w oku pożegnaliśmy Ceci i polską ostoję w Limie. A że to już nasze ostatnie podrygi w Peru postanowiliśmy zakończyć ambitnie. Wymówki w postaci popsutej maszynki do gotowania nie mieliśmy bo tuż przed odjazdem dostaliśmy wiadomość, że po miesięcznym strajku poczta w Limie zaczęła pracować i wysłana kilka tygodni temu pompka do maszynki w końcu dotarła. W dodatku Cordilliera Blanca to ponoć najpiękniejsze góry świata, więc wstyd nie zrobić trekkingu. Na miejscu nasze ambicje trochę się ostudziły i zaczęły się wymówki. A to pogoda się psuje, a to jak tu nosić przez parę dni namiot, jedzenie na plecach skoro na motorach tak łatwo się to przewozi? Jednym słowem zwyciężył leń. I chyba słusznie bo nawet okoliczne laguny przysłonione były chmurami. W związku z tym zamiast trekkingu urządzamy pikniki. A trekking zrobimy innym razem, będzie po co wrócić do Peru.

Całkiem przyzwoicie odsłonił się natomiast Huascaran, sześciotysięcznik, którego ściana po silnym trzęsieniu ziemi w 1970 roku oderwała się i wraz z tonami śniegu i lodu w kilka chwil lawiną przysypała Yungay – leżące u podnóża miasteczko. Lawina żywcem pogrzebała około 20 tysięcy osób. Obecnie na miejscu miasteczka posadzono tysiące róż. Można jeszcze zobaczyć kopułę kościoła, zmiażdżony autobus i cmentarz. Dziwne to jednak uczucie spacerować wśród róż, wiedząc, że pod tobą pogrzebanych jest tylu ludzi. Trochę dziwne też się wydaje, że na miejscu tragedii odbywa się regularny handelek pamiątkarskim badziewiem, nawet film pokazujący lawinę można sobie kupić.

Z Caraz wyjeżdżamy drogą biegnąca wzdłuż Kanionu Pato, przejeżdżając przez kilkadziesiąt tuneli. Czasami kurz w środku jest taki, że nie widać czy coś jest z przodu czy nie. Bywa też wąsko i nie ma za bardzo gdzie się zatrzymać, a mi tu nie wiedzieć czemu motor gaśnie. W Trujillo trzeba będzie to sprawdzić.