Podróż dookoła świata - Pocztówki z Podróży - blog Sławy i Krzyśka

Szczegóły: Kategoria: 5. Indie; Odsłony: 5326

20–25 luty 2013 roku (196-201 dzień)

Khajuraho znane jest z kompleksu świątyń, a w szczególności z płaskorzeźb, które pokrywają ich ściany. Największe zainteresowanie wzbudzają oczywiście te erotyczne, chociaż zajmują jedynie 10% całej powierzchni. Najpierw robimy objazd po świątyniach rozrzuconych po okolicach, a potem oglądamy główny i najlepiej zachowany kompleks zachodni. Tym razem decydujemy się na audioprzewodnika i słusznie, bo przy takiej ilości figurek trudno dostrzec te najciekawsze Poza tym niektóre „smaczki” poukrywane są gdzieś w rogach i łatwo je ominąć.

Zachwyty nad świątyniami przerywał nam jednak znowu dziwny stukot w Suzuki. Okazało się, że ostatni mechanik nie naprawił do końca problemu. Trzeba było zmienić łańcuch i jeszcze jedno łożysko w tylnym kole. Po odkręceniu osłonki mechanik wygrzebał najpierw około kilograma brudu wymieszanego z olejem, który spokojnie sobie egzystował pod osłoną plastiku przez nie wiemy jak długi czas. Zweryfikuję poprzednie oświadczenie: Suzuki znowu śmiga jak zły, do czasu aż coś mu w tym przeszkodzi.

Mamy szczęście bo akurat dzień po naszym przyjeździe w Khajuraho rozpoczął się coroczny festiwal tańca. Przez dwa wieczory mogliśmy sobie pooglądać tradycyjne hinduskie pląsy. Niektóre trochę się dłużyły inne były bardzo fajne. W każdym razie dwa dni nam wystarczyły. Na pożegnanie strzelamy sobie jeszcze po najpyszniejszym, jak dotąd w Indiach, bananowym lassi i z samego rana ruszamy do Varanasi.

Po drodze mijamy Allahabad, gdzie odbywa się święto Kumbh Mela. Zjeżdżają na nie miliony pielgrzymów. Nie możemy oderwać wzroku od hektarów namiotów rozstawionych w pobliżu rzeki. Po przygodach z noclegiem w świątecznym Rameshwaram decydujemy się jednak jechać dalej. Przejazd nie jest taki prosty bo most i ulice zapchane są pojazdami wszelkiej maści i tysiącami pielgrzymów. Robi się za późno, żeby dojechać do Varanasi i zmuszeni jesteśmy szukać czegoś po drodze. I oto jest! Wieża niczym dla baśniowej księżniczki. W środku już mniej bajkowo, czyli syfek w pomieszaniu z brudkiem. Nie mamy jednak za bardzo wyboru i postanawiamy zostać. Krzysiek prosi jeszcze o kłódkę do drzwi, na co obsługa dziwnie się uśmiecha i sugeruje, że kłódka wcale nie jest potrzebna. Za chwilę sami przekonujemy się dlaczego. Jedno z okien jest wybite i zastawione lustrem. Można bez problemu wejść do pokoju z zewnątrz. Nie pozostało nam nic innego jak lustro zastawić stolikiem, na wierzchu położyć metalową rurkę dla spotęgowania ewentualnego hałasu i strzelić sobie po extra mocnym dla kurażu. Na szczęście nikt nas nie porwał, nie okradł, a i spało się całkiem dobrze.

Późnym rankiem, po śniadaniu na parkingu widzimy parę na motorze. Chwilę pogadaliśmy i okazało się, ze Alice i Nick okrążają Indie i właśnie jadą do Varanasi. Jakoś tak naturalnie wyszło, że ostatnią prostą pokonujmy razem, a potem wspólnie włóczymy się po mieście.

W Varanasi nie ma miejsca na wstyd czy tajemnicę. Tu wszystko jest na wierzchu. Dosłownie i w przenośni. Przyjechaliśmy do tego miejsca bez oczekiwań i wyobrażeń, mając w głowie jedynie obraz jednego z głównych ghatów (schody prowadzące do rzeki) pokazywanego w filmach i reportażach. Pierwszy spacer wzdłuż brzegu był ciągłym zaskoczeniem. Święci sadhu uduchowieni marihuaną i zapraszający do swych namiotów, często nadzy i posmarowani popiołem ze świętych ognisk, kąpiący się ludzie, święte krowy i niewyobrażalna ilość naganiaczy. Dla złapania oddechu po tych wszystkich wrażeniach odpoczywamy przy lassi, gdy przed samym nosem przebiega nam procesja z ciałem na bambusowych noszach. Niby o tym wiedzieliśmy, ale i tak pierwszy widok palenia zwłok każe nam się zatrzymać. Tutaj wydaje się to takie naturalne, jakoś nie szokuje i nie dziwi. Nie widać płaczu i rozpaczy. Widok zupełnie odmienny od zwyczajów pogrzebowych, które znamy.

O wschodzie słońca robimy sobie jeszcze rejs łódką po Gangesie. Z tej perspektywy można przyjrzeć się ghatom w całej ich okazałości. Przy okazji przekonujemy się, że wiosłowanie nie jest wcale łatwą pracą. Z prądem płyniemy szybko, ale droga powrotna wymęczyła naszego wioślarza. Chłopaki zaoferowali pomoc, ale jakoś tak zygzakiem zaczęliśmy płynąć, więc szybko wrócili na pozycje pasażerów.

Gniazdko w Khajuraho. Takie burdello potrafimy zrobić w pięć minut po wprowadzeniu się.

Tak powstaje mleko w kartonie. Ups! To przecież byk!

W Khajuraho są trzy kompleksy świątynne.

Zaczęliśmy od wschodniego.

Erotyczne rzeźby stanowią tylko około 10%.

Widok na jedną ze świątyń.

Przy studni.

Świątynia Javari.

Świątynia Vamana.

Ukryte fikołki.

Świątynia Duladeo.

Pocztówka z Khajuraho.

Okolice sprzyjają ukojeniu zszarganych nerwów. Trochę ciszy w Indiach to towar deficytowy.

W pobliżu Khajuraho.

Znowu mamy szczęście - kolejny festiwal!

Sława przyłapana na treningu przed występem festiwalowym.

Tuż przy świątynnym kompleksie oglądaliśmy występy tancerzy.

Były też ciekawe wystawy.

Między innymi galerie sztuki, sklepy z tradycyjnymi wyrobami oraz główna ekspozycja ze scenicznymi ubiorami z Kerali.

Macie jakąś trawę na zbyciu?

Bogato zdobiony Varaha.

Kompleks zachodni zwiedzamy jako ostatni.

Świątynia Lakshmana.

Słoń z profilu.

Krągłości jak nos klauna.

Widok na świątynie Kandariya-Mahadev i Devi Jagadamba.

Świątynia Kandariya-Mahadev.

Pozycja na sobotę. Jaki mamy dziś dzień?

W świątyni Kandariya-Mahadev.

Musieliśmy być czujni, żeby uniknąć pytań Jadźwinga.

Odpoczynek

Na mapie drogi wyglądają rewelacyjnie. Tym razem tragedii nie było ale udało nam się przejechać niewiele ponad 300 km.

Czas na odpoczynek.

W Allahabad raz na 12 lat odbywa się ogromne święto Kumbh Mela. Akurat trafiliśmy na ten czas. Miasto odwiedzają dziesiątki milionów pielgrzymów, a okolice rzeki wyglądają jak ogromne pole kampingowe.