25 lipiec – 10 sierpień 2014 roku (716-732 dzień)

... czyli pora się osiedlić i dać się wziąć na języki

Sucre to konstytucyjna stolica Boliwii, siedziba rządu mieści się jednak w La Paz. Mieszkańcy są jednak z tej sytuacji zadowoleni, bo przynależą im się wszystkie splendory stolicy, a jednocześnie cały polityczny bałagan jest daleko od nich. Sucre zwane jest też białym miastem, gdyż wszystkie domy pomalowane są tutaj na biało. Ma również jedną bardzo ważną zaletę. Jest położone jakieś tysiąc metrów niżej niż Potosi czy La Paz, dzięki czemu jest tu o wiele cieplej. Po przeczytaniu całego Internetu dodatkowo wyszło na to, że to właśnie tu można najtaniej uczyć się hiszpańskiego. Więcej nam nie było trzeba, żeby osiedlić się tu na dwa tygodnie. Wybór okazał się słuszny. Dostaliśmy naprawdę świetnych nauczycieli, do tego na ten czas zamieniliśmy się w kujonów i każdego dnia odrabialiśmy lekcje aż do późnego wieczora. Jakby tego było mało zdecydowaliśmy się na zamieszkanie z boliwijską rodziną. Ten wybór akurat nie okazał się najtrafniejszy. Po prostu niezgodność charakterów. Przez dwa tygodnie nie mogliśmy przejść bariery sztuczności i udawania, co nie sprzyja naturalnym rozmowom, a taki miał być właśnie cel mieszkania z rodziną. Plus jednak był taki, że przez dwa tygodnie mieliśmy namiastkę domu, przynajmniej w jego materialnym rozumieniu.

Na koniec kursu okazało się, że niewiele osób uczy się aż dwa tygodnie i do tego wyszło na to, że straszne z nas kujony. Za taką postawę należy się nagroda. Nagrodą było zaproszenie na kolację od właścicieli szkoły. Zasugerowaliśmy, żeby pójść do jakiegoś lokalnego miejsca, a nie turystycznej knajpy, bo po pierwsze turystycznych knajp to my nie lubimy, a poza tym nie chcieliśmy, żeby zbyt dużo na nas wydali. Nasze sugestie pozostały jednak bez echa i poszliśmy do wypasionej knajpy pełnej gringo. Niestety nagrodą miała być nie tyle sama kolacja co spotkanie z właścicielami szkoły, w związku z czym sami musieliśmy sobie za nią zapłacić. Jeszcze bardziej przykre wydawało nam się to, że mój nauczyciel musiał zapłacić za kolację więcej niż zarobił w ciągu dnia. Nic dziwnego, że nauczycielka Krzyśka wymówiła się chorobą syna. Pewnie nie raz już była na takiej „proszonej” kolacji.  

W drodze do Sucre mijaliśmy zamek przy starym moście.

Obiecali, że wkrótce do nas dołaczą. Muszą tylko osiągnąć wiek zezwalający na prowadzenie jednośladów.

Nie ma sił - trzeba zakołatać!

W pobliżu katedry

Z kociaczkiem na głównym placu

Ulubione danie Krzyśka. Pailitas było konsumowane prawie każdego wieczora. A gdzie? Oczywiście na mercado central.

Sucre to miasto uniwersyteckie. Pelno tu młodzieży, więc klimat bardzo przyjemny.

Tamales, czyli kawałek mięsa i kurydziana papka owinięta w liście.

Białe Sucre

Recoleta z widokiem na Sucre.

Sucre z widokiem na kościół Recoleta

Przy okazji na Recoleta można spotkać mnóstwo dzieci i trochę starsze dzieci. Tu Sława próbuje szczęścia w rzucie monetą. Niestety straciliśmy 1 Boliwiana.

W Sucre jest trochę cieplej niż w okolicznych miastach. A to za sprawą nieco niższego położenia stolicy - 2800 m n.p.m.).

Chicha z quinoa. Niestety bez procentów.

Sucre

Jak wpaść pod kosiarkę to tylko w stolicy.

Dokarmiamy koty

A po kolacji sokowy deser

Aż św. Krispin zzieleniał z zazdrości

Widok z naszego pokoju. Zamieszkaliśmy z boliwijską rodziną - Brendą, Manuelem, Cami i Juan Davidem.

A o poranku ruszamy do szkoły

Wieczorami różnie urozmaicaliśmy sobie czas. Na poczatek załapaliśmy się na festiwal filmów dokumentalnych.

Uczestnictwo w wiecu prezydenckim Evo Moralesa zaliczyliśmy zupełnie przypadkiem.

Z wizytą w muzeum tekstyliów

Przędziemy

Sandały do tańca

Tego miejsca nie wolno przegapić. Pyszna szyneczka i serek ze świni, czyli salceson (queso de chancho) to popisowe kanapki "7 Lunares".

Prawie codziennie można spotkać na uliach Sucre jakieś parady

Oprócz maszerujących miekszańców można podziwiać przyozdobione samochody.

Ciężka praca ta zabawa! Cami i Juan David mają sjestę.

Lekcja hiszpańskiego - czajnik to hervidor de agua.

Nasz dom w Sucre

W Sucre prawie na każdym kroku można natknąć się na kościół

No właśnie, prawie na każdym kroku.

W pobliżu miasta znaleziono liczne ślady dinozaurów. Podobno zamiast brzucha stwory te miały wbudowane aparaty telefoniczne.

Smacznego!

W Sucre znajduje się chyba najładniejszy cmentarz jaki widzieliśmy.

Na cmentarzu

Na cmentarzu

Charakterystyczne nagrobki w Ameryce Południowej

Nawet całe bloki nagrobków

Na cmentarzu

Codziennie przemierzaliśmy kilka kilometrów w górę i z górki po białym mieście.

Zwolennicy prezydenta Evo

A to główni wyborcy - nazywa się ich tu campesinos, żeby pejoratywnie nie zabrzmiało nie będziemy tłumaczyć.

Panie z chęcią zapozowały do zdjęcia. Według Betty (pierwsza od lewej) Evo Morales ma kolejną kadencję w kieszeni.

W parku Bolivar

Zebranie zebr

Przemarsz bandy

Święto niepodległości

Maszerowała chyba połowa populacji Sucre.

Na pierwszy rzut białe kozaczki.

Potem czapki z daszkiem...

...a po nich blond-czepce.

Pokazy tradycyjnych tańców z okazji święta Guadalali, czyli Matki Boskiej z Guadelupy.

Tańce

i hulańce

A teraz wszyscy razem!

I machamy chusteczkami na pożegnanie.

Palacio del Gobierno Autónomo Departamental de Chuquisaca

Zonzo zjedzone trochę za szybko. Ostał się tylko patyk.

Przepowiednie na murach

Z naszymi fantastycznymi nauczycielami - Yhamyle i Vicente. Muchas gracias amigos!

Szkołę polecamy jak najbardziej ale pamiętajcie o naszych nauczycielach :)

No i stał sie cud! Deszcz padał przez jeden dzień. W boliwijską zimę to nie przystoi.

"Mogę pobawić się zabawkami?"

Casa de la Libertad

Deszczowo w Sucre

Na placu głównym

Pełnia

Żywopłotowy zwierz

Autor się mało wysilił i nie oddał w pełni urody naszej przyjaciółki! W tym wypadku ciężko rozpoznać ale może ktoś wie o kogo chodzi?

Sucre nocą

Z czego dziś trzasnąć koktajl?

Banda

Na proszonej kolacji

Z nasza boliwijką rodziną na pysznym obiedzie. Sława wcina krowie języki...

... a Krzysiek chorizo.

Sława i Cami na imprezie

Niektórzy to zdobywali mnóstwo nagród w konkursach

Baby Shower Ana Julii, czyli Brenda i Manuel oczekują kolejnej pociechy.

Przyjemnie było mieszkać w prawdziwym domu przez dwa tygodnie, jednak czas na nas. W drogę!

• « poprz.
• nast. »