Wydawałby się, że miasto to tylko beton, asfalt i szkło. Tymczasem w Rio nie dość, że miłośnicy wspinaczki mogą sobie poszaleć na pionowych ścianach, to zwykli śmiertelnicy też mają sporo przyrodniczych atrakcji. Wycieczkę można zacząć od ogrodu botanicznego, na zachód słońca wybrać się na plażę, a z samego rana zrobić sobie kilkugodzinny trekking po parku Floresta da Tijuca, skąd dla odmiany można spojrzeć na Rio z góry. W końcu krętą dróżką pośród drzew dojeżdża się do sztandarowej atrakcji miasta, wręcz jego symbolu, czyli wzgórza Corcovado, na szczycie którego zamieszkuje nie kto inny jak Cristo Redentor, a bardziej swojsko Chrystus Odkupiciel. Stąd chyba widok jest najładniejszy. A skoro już jesteśmy przy budowlach sakralnych Rio ma chyba najbrzydszą na świecie katedrę. Zbudowana w stylu brutalizmu straszy szarym betonem. Sytuacja zmienia się jednak diametralnie po wejściu do środka. Paskudne szare bloki z zewnątrz od wewnątrz wyglądają imponująco.

O wiele przyjemniejsze do spacerowania niż centrum są dzielnice Lapa i Santa Teresa. To miejsca do poszwendania się po barach i popróbowania nocnego życia. Na koniec pobytu w Rio fundujemy sobie jeszcze jedną sambę. Podobno miała być najlepsza w mieście, ale imprezę niestety odwołano. Krzysiek pocieszył się więc meczem w knajpie, a ja może nie tak specjalną, ale też przyjemną sambą knajpianą.